2017: Wat heeft waarde?

Ha mensen,

Op het moment dat ik dit schrijf, zitten we vast op het vliegveld in Lesbos. De vlucht is gecanceld omdat het hier verschrikkelijk waait, regent en onweert. Nu hopen we over anderhalf uur naar Athene te vliegen, daar te overnachten en morgen naar Schiphol te vliegen. Vervelend, maar deze weken hebben me laten zien dat de zaken waar wij normaal zo over kunnen klagen vaak niet vergelijkbaar zijn met de situaties van anderen. Dit geeft me een mooi moment om even terug te kijken op de afgelopen weken.

Het waren twee zware weken, zowel fysiek als emotioneel. Onregelmatige werktijden, weinig slaap en de kou vreten wel aan je batterij. De indrukwekkende en schrijnende verhalen ook, maar dan op een andere manier. De twee weken hebben me weer veel geleerd. Over mezelf, over de wereld en over wat waarde heeft.

Want wat heeft nog waarde als je alles achter je moet laten en moet vluchten? Is dat je mooie huis, je auto of het geld op je bankrekening? Voor sommige vluchtelingen was dat het wel, tot hun wereld omgegooid werd. Voor anderen is het gelukkig meer dan dat. Veel mensen geloven dat hun God (welke dat ook is) een plan heeft met hun leven. Dat ze na acht, negen of tien maanden in het kamp een nieuwe start mogen maken met hun familie. Dat ze een veilige plek mogen krijgen. En dat hoop en geloof ik ook van harte.

Mijn voornemen voor 2017? Ik wil investeren in zaken die waarde hebben. In relaties, in geloof en in het oefenen van dankbaarheid voor wat ik heb. Ik wil laten merken dat vluchtelingen welkom zijn in mijn omgeving. En ik hoop dat iets daarvan overslaat op de mensen om me heen.

Groetjes en heel erg bedankt voor het mee-lezen!

Jacko

De tijd vliegt!

Ha mensen,

Na een dienst op nieuwjaarsdag hebben we maandag vrij gehad. We zijn met busjes het eiland doorgereden. Lesbos is werkelijk een prachtig eiland. Het was ook nog eens lekker weer, dus dat was mooi meegenomen.

S'ochtends gingen Jan en ik een stukje lopen in het dorpje waar we verblijven en kwamen we een ruïne tegen. Het bleek dat daar vluchtelingen in verbleven! We raakten aan de praat en ze vertelden ons dat hun tent enige tijd in de fik was gegaan in het vluchtelingenkamp. Ik had het idee dat ze zich daar niet meer veilig voelden. Dus nu hier, in een ruïne. Geen voedsel, water, kleding of geld. Het was troosteloos om te zien. We hebben ze wat gegeven. Gisteren kwam ik een van hen weer tegen en heb ik wat brood en water voor hem gekocht. Je zou graag meer willen doen, maar je voelt je zo machteloos. Vandaag of morgen hopen we weer even langs te gaan en we hebben het idee om ze onze kleding te geven.

Gisteren tijdens de avondshift heb ik lang zitten praten met een oud-officier van de politie in Afghanistan. Hij was erg eerlijk en vertelde ons over zijn werk daar en over de reis die hij, zijn vrouw en zijn twee kinderen (1&2 jaar, ongelofelijk) hebben ondernomen. Ongekend ook hoelang deze mensen in Turkije moeten verblijven voor ze over kunnen steken. En toch is het mooi om te zien hoeveel hoop deze man heeft. Wat wil hij graag naar Duitsland om daar een veilige toekomst voor hem en zijn gezin op te bouwen.

Op het moment van schrijven hebben we nog twee diensten tegaan. Ik hoop nog één blog te schrijven en een beetje te reflecteren op de afgelopen weken.

Groetjes en tot snel! Jacko

Een 'hoopvol' nieuw jaar

Ha mensen,

Allereerst wens ik jullie een gezegend en dankbaar 2017 toe! De afgelopen dagen waren bijzonder om mee te maken. Ik heb twee avonddiensten gedraaid, en die verliepen betrekkelijk goed. Het was koud, maar daar begin je langzaamaan aan te wennen.

Gisterenavond was het vreemd om te werken. Terwijl het hele thuisfront vol is van de jaarwisseling, merk je er in het kamp niet zoveel van. Voor de meeste mensen daar is het ook nog geen nieuwjaar; zij houden een andere kalender aan. We zaten rustig achter het hek en het was al twaalf uur geweest voor we het doorhadden. Geen oliebollen dit jaar, geen vuurwerk gezien, en geen Happy Newyear. Een van de Afghanen die ik nu goed leer kennen, zei het treffend: 'Waarom zeggen jullie happy newyear? Ik ben helemaal niet zo happy...' Ik heb er maar een goed\hoopvol nieuwjaar van gemaakt. En hoopvol is het eerlijk gezegd niet. Een van de kampcoördinatoren zei pas treffend dat de meeste mensen simpelweg teruggestuurd worden, er is geen plek voor ze in Europa. Het is onze taak een klein lichtje te zijn op een treurige en teleurstellende fase in hun leven.

Gisteren liet een van de Afghanen ons foto's zien van het werk van de taliban in Afghanistan. Het leek wel een horrorfilm, afschuwelijke beelden. Onvoorstelbaar wat deze mannen, vrouwen en kinderen in hun land van herkomst hebben moeten meemaken.

Zojuist hebben we met de groep een nieuwjaarsduik genomen in de zee hier. Goh, wat was dat koud! De Griekse bevolking hier keek hun ogen uit. Vanavond weer een avonddienst en morgen lekker een dag vrij!

Groetjes weer, Jacko.

Koude nachten

Dag lezers,

Ik hoop dat de mensen die de blog via de mail ontvangen het vorige bericht hebben ontvangen, volgens mij is het namelijk niet helemaal goed gegaan met het versturen. Hopelijk wordt dit bericht wel doorgezet naar de mail.

Gisterenmiddag zijn we even naar een stadje in de buurt geweest en hebben we vrijwilligers gesproken die daar voedsel uitdeelden aan vluchtelingen die daar een wandeltocht van ruim een uur voor over hebben. Ze vertelden ons hoe zwaar het eiland het heeft gehad de afgelopen jaren. Meer dan een half miljoen vluchtelingen doorliepen inmiddels een eiland met 80.000 inwoners, dat kan ook niet natuurlijk. Bijzonder knap hoe de mensen hier zich toch in blijven zetten voor hun naasten, ondanks alles wat ze al gedaan hebben. De Griekse economie zit daarnaast ook nog niet bepaald in de lift, dat maakt het nog eens extra zwaar.

Afgelopen dag de nachtdienst gewerkt. Dat is met name wachtlopen en zitten. De nacht was erg koud, winderig en nat. Omdat je veel stil zit bij de poort is het lastig om jezelf warm te houden. Wij zaten nog droog, maar de meeste vluchtelingen slapen in goedkope tentjes waarin ze nat worden. Van die tentjes die wij opzetten om kinderen in te laten spelen of een keertje gebruiken tijdens een festival-overnachting, in de zomer dan ;-) Hier vriest het momenteel en gisterennacht was er wat natte sneeuw. Over twee uurtjes begint de volgende dienst en ze geven weer vorst op.

Ik hoorde dat t in Nederland ook erg koud was. Mocht ik niet meer kunnen schrijven voor zondag, dan wens ik iedereen een fijne jaarwisseling!

Groetjes, Jacko.

Onvoorstelbaar

Hoi iedereen!

We zijn weer drie dagen verder. Heftige, maar ook hele mooie dagen! Op eerste kerstdag s'ochtends naar een vluchtelingenkerk geweest en daar kerst gevierd. Ik vond het heel mooi om zo met elkaar dit bijzondere feest te vieren. Daarna gewerkt van 16-00 met in de tussentijd een kort kerstdiner. Dat was een fijne verassing!

Eerste en tweede kerstdag stond ik wederom op dezelfde plaats bij een afgezonderde plek voor kwetsbare Afghanen. Het is ontzettend mooi om zo een relatie op te bouwen met de mensen die daar verblijven. We leren samen Nederlands, Engels en ik leer er ook Farsi, de taal van de meeste Afghanen. Na verloop van tijd leer je hen kennen en komen verhalen ook los. Heftig en aangrijpend om te horen wat mensen moeten meemaken. Wat zijn mensen ook sterk en wat kunnen ze veel opgeven om hun doel te bereiken.

Vandaag waren we vrij en zijn we daar een mooi dorpje gereisd, Molyvos. Prachtige omgeving en geweldig weer! Daarna bezochten we de  'dirt road'. Wat een contrast met daarvoor. Dit vond ik ongelofelijk zwaar en heftig om mee te maken en te zien. Helaas lukt het me nog niet om foto's hierop te krijgen, maar je moet je een enorme berg met duizenden zwemvesten voorstellen. Allemaal van aangespoelde vluchtelingen.. Als je zo'n zwemvest eens beetpakt, zie je dat het troep is. Het kan iemand echt niet boven water houden. Vluchtelingen betalen daar in Turkije 150,- voor en worden dus enorm opgelicht. Dit gaat dus niet alleen over volwassen mannen, maar ook over families met kleine kindjes..

Als je daar bent en de ernst hiervan even laat bezinken, dan springen de tranen je wel even in de ogen. Gelukkig waren we met elkaar en konden we dit samen verwerken. Hierna zijn we naar de plek geweest waar de afgelopen twee jaar de meeste vluchtelingen aangekomen zijn, op zo'n 12km van Turkije. Een enorme open zee, die ruiger is dan je denkt. Enkele vrijwilligers in onze groep hebben daar afgelopen jaar mensen uit de bootjes gehaald. Ze vertelden ons indrukwekkende en onwerkelijke verhalen. We hebben net lekker Grieks gedineerd en morgen heeft mijn groepje de nachtdienst. Dat is voor het eerst voor me, dus ik ben erg benieuwd!

Groetjes, Jacko.

Eerste twee dagen

Hoi!

Even een update na twee dagen hier in Lesbos. De eerste dag waren we rond 6uur al op Eindhoven airport en kwamen we pas rond half zeven aan in Mytilene. Flinke tijd onderweg dus, terwijl het in totaal geen vier uur vliegen is.

Hier op het eiland is het goed koud, vooral door de harde wind die hier staat. Bizar beeld als je het vliegtuig uit komt trouwens; je komt echt direct bij het strand aan. Het kan dus gebeuren dat er op vijftig afstand meter bootjes met vluchtelingen aankomen als er mensen uit het vliegveld stappen. We hebben een fijne studio gekregen waar we goed tot rust kunnen komen.

Op zaterdag hebben we een uitgebreide introductie gehad over het werken in het kamp. Erg indrukwekkend! Daarna meteen door en de eerste shift gedraaid, van 16:00-00:00. Het is onvoorstelbaar waar je in binnenstapt. Ik moet werkelijk naar woorden zoeken om het te beschrijven.. Ik was ingedeeld als een van de verantwoordelijken van een beveiligd deel waar gezinnen verblijven. Heel veel gespeeld met kinderen, gepraat met mensen en verder er voor zorgen dat de juiste mensen binnen de hekken zijn (ja, het ziet er niet gezellig uit). Waar de ellende en de moedeloosheid toch zeker aanwezig is, begon ik in de loop van de dag toch ook echt de lichtpuntjes te zien. Dankbaarheid, een glimlach, een vluchteling die je om 11 uur s'avonds in komt stoppen met een lekker warm kleed. Laten we die lichtpuntjes maar meenemen voor de rest van de week!

Morgen dezelfde shift, op eerste kerstdag! Voor iedereen in Nederland, geniet er van!

Groetjes!

Vrijdag is het dan zover!

Beste lezer!

Waarschijnlijk heb je al het een en ander gehoord over mijn plan om op Lesbos vrijwilligerswerk te gaan doen. In de kerstvakantie ga ik met 13 andere vrijwilligers naar Lesbos om daar voedsel en kleding uit te delen, verschillende hand- en spandiensten uit te voeren en er gewoon voor vluchtelingen te zijn. Verschillende mensen vroegen me of ik een blog bij ga houden van mijn ervaringen. Nu denk ik dat schrijven me ook kan helpen bij het verwerken en vind ik het leuk om geïnteresseerden op de hoogte te houden. Ik ga mijn best doen om regelmatig een update te geven van mijn dagen en belevenissen. Om geen verhaal te missen, kan je rechtsboven op de pagina jezelf abonneren op deze blog.

Vrijdag is het dan zover! Om 07:45 vertrekken we vanaf Eindhoven Airport richting Athene, waar we weer overstappen op een vliegtuig naar Mytilene, een grote stad op Lesbos. Daar zit vier uur tussen helaas, dus dat wordt even wachten. Gelijk een goede kans om de groep beter te leren kennen en het programma vast door te nemen.

Nu het zo dichtbij komt, neemt de nieuwsgierigheid en de spanning wel een klein beetje toe, moet ik eerlijk toegeven. Ik weet nog niet goed wat ik kan verwachten, aangezien het allemaal zo ver weg is - en lijkt. Tijdens de training twee weken geleden kwamen de heftige en verontrustende verhalen wel binnen en kreeg ik een beter beeld van de situatie op het eiland. Die is niet goed, laat dat duidelijk zijn. Het kostte me wel wat moeite om recente informatie over de situatie op het eiland te vinden, aangezien de media niet veel meer laten zien van de toestand op Lesbos. Maar het beeld dat de mensen schetsten die net terug zijn gekomen van het eiland is schokkend. Er heerst veel uitzichtloosheid en hopeloosheid onder de vluchtelingen. En dat is niet gek, als je zes tot acht maanden moet wachten op een vervolg van je vlucht/reis. Hopelijk kunnen we - juist met kerst, als er ook weinig vrijwilligers zijn - de mensen daar een klein beetje hoop geven.

De afgelopen weken vond ik erg bijzonder om mee te maken. Het is ontzettend mooi om te zien dat zo veel mensen om me heen zo bezig zijn met wat ik ga doen. Het gaat me dan niet eens om de donaties die mensen gedaan hebben (daar ben ik ook erg dankbaar voor), maar vooral door de oprechte interesse die ik om me heen gemerkt heb, erg bemoedigend! Het geeft me het gevoel dat het een goede keuze is geweest om hier in te stappen. Het zorgt er ook voor dat ik me gesteund voel door de mensen hier in Nederland. De afgelopen week hebben mijn lieve collega’s bij de gemeente dit gevoel nog eens versterkt door, zonder dat ik dat wist, geld in te zamelen en de reis die ik ga maken onder de aandacht te brengen bij alle andere collega’s bij de afdeling Volksgezondheid. Echt heel bijzonder!

Onderstaand citaat uit het boek De Kloof van Michael Neale heeft me de afgelopen weken nogal geïnspireerd, daarom wil ik ’m jullie niet onthouden:

’We zijn dankbaar voor de regen. We zijn dankbaar voor de zon. We zijn dankbaar voor de bergen. We zijn dankbaar voor de dalen. Want in de diepte worden we gevormd en gesterkt. We zijn dankbaar voor het water, dat stroomt naar de laagste plaatsen en daar leven wekt. Onder alle omstandigheden en in alle seizoenen zijn we dankbaar. Laat dankbaarheid onze reis kenmerken, onze handen gul stemmen en onze harten tot liefde bereid maken. We hebben veel ontvangen en laten anderen delen in onze overvloed. Want open handen zijn nooit leeg en open harten nooit eenzaam.’ 

Ik hoop dat ik hier iets van laat zien - en kan laten zien op Lesbos. Want wat hebben we hier in Nederland veel gekregen om uit te delen.

Ik hoop jullie zo snel mogelijk iets te vertellen over de situatie op Lesbos zelf. Dat zal waarschijnlijk aankomend weekend worden. Bedankt voor het lezen en geniet van de feestdagen!

Warme groeten,

Jacko